Jest jak zawsze świetnie.  Ognisko płonie, śpiewamy i raczymy się dobrami wszelkimi (kiełbaski, wędzone pstrągi, a na deser wspaniałe ciasta przygotowane przez Panie z Koła Gospodyń Wiejskich). Oddycham, odprężam się… Cieszę się chwilą. Ale nie na długo. W autokarze, podczas powrotnej drogi paraliżuje nas rozdzierający krzyk – to  młody mężczyzna z zespołem Aspergera daje upust swojej frustracji: „Kiedy  zabraknie mojej mamy to nie wiem jak bedę  żyć, jak sobie poradzę! Co mam robić! Nie chcę żeby umieszczono mnie w domu pomocy społecznej” …  Podchodzę, tłumaczę: Marcin, jesteśmy wszyscy w takiej samej sytuacji, rozumiemy cię, twój lęk jest także lękiem tych dziewczyn i chłopaków, którzy są z tobą w autokarze. Ty możesz to wyrazić, im – niestety – trudniej. I my rodzice też tym się martwimy. Dlatego chcemy, żeby w Kwiekach powstał Dom Rain Mana.”  Marcin powoli się uspokaja. Jest mu trudno, jego mama jest właśnie w szpitalu, rozumiem, że jest mu ciężko…  Niepotrzebnie wzrosło mi ciśnienie, teraz adrenalina wraca do normy.  Wracamy rozpamiętując piękny dzień, spotkanie z przyjaciółmi z Kwieków, z Ewą Lipską… Było tak pięknie, jak na zdjęciach, które zrobiła Magda ze Słupska (Magda – Dziękuję!).    Można je zobaczyć  tutaj: http://www.youtube.com/watch?v=equ-XPSleyw