Irlandzkie Towarzystwo Autyzmu, w porozumieniu z portugalskim stowarzyszeniem APPDA, brytyjskim CAP i francuskim Autisme France, uruchomiło kampanię mającą na celu uznanie za niezgodne z prawem określonych praktyk stosowanych wobec dzieci i osób dorosłych cierpiących na autyzm.

Czasem okrutne, upokarzające i poniżające działania są podejmowane z powodu niewiedzy, beztroski lub głupoty, lub też ponieważ postępująca w ten sposób osoba uważa, że “nie ma innego wyjścia”. Wiele osób jednak dopuszcza się takiego okrucieństwa umyślnie i ze złośliwością, co jest przejawem braku litości i poszanowania innych ludzi. Podobne postępowanie w stosunku do psa zostałoby uznane za przestępstwo.

Uważamy – mimo iż niektórzy temu zaprzeczają – że takie praktyki nie są uzasadnione. Wiemy również, że prowadzą one jedynie do dehumanizacji oraz ciągłego poczucia strachu i niepewności u tak wrażliwych istot, jakimi są osoby autystyczne.

Niestety, wiemy również, że zmiana postaw wobec podobnych zachowań nie będzie możliwa bez wprowadzenia odpowiednich przepisów prawnych, a także zdecydowanego ich egzekwowania. Podjęta przez nas inicjatywa przeciwko niedozwolonemu postępowaniu ma na celu uruchomienie procedur legislacyjnych dla stworzenia takich skutecznych instrumentów prawnych.

Jakie zachowania są uznawane za maltretowanie?

Maltretowanie może przyjąć wiele form. Jedną z nich jest umyślne głodzenie lub podawanie szkodliwych pokarmów; inną może być celowe zadawanie bólu, długotrwałe przetrzymywanie w małych, zamkniętych pomieszczeniach lub krępowanie. Zdarza się też stosowanie środków ujemnie wpływających na funkcjonowanie umysłu lub odmawianie właściwej opieki lekarskiej. W innej sytuacji takie zachowania zastałyby uznane za torturowanie. Czasem maltretowanie przyjmuje mniej rażące formy, na przykład zastraszanie, groźby lub pozbawienie jakiejkolwiek możliwości wyboru. Jak tłumaczył to pewien terapeuta: “Co to za różnica? I tak nie umieją mówić.”
Przez ostatni rok staraliśmy się gromadzić materiał na poparcie naszych żądań. Zabraliśmy liczne przykłady długotrwałego stosowania przemocy wobec naszych dzieci i przyjaciół, jednak aby w pełni okazać skalę problemu, potrzebujemy ich jeszcze znacznie więcej. Jeśli masz wątpliwości co do dopuszczalności pewnego sposobu postępowania, zapytaj siebie: “Czy chciałbym być traktowany w ten sposób? Jeśli odpowiedź brzmi “nie” -musisz zmienić swoje postępowanie?

Zgłaszanie maltretowania

Naszym największym problemem jest to, że rodzice często odmawiają zgłaszania przypadków brutalnego traktowania. Oczywiście, wszystkie doniesienia muszą być autentyczne i poparte dowodami, będą jednak traktowane anonimowo, aby identyfikacja sprawcy była niemożliwa aż do momentu publicznego ujawnienia sprawy.
Często słyszymy o dzieciach – takich samych ludziach jak my – które przez cały dzień są związane, których terapia polega na tym, że ktoś siedzi ma nich przez kilka godzin, którym usuwa się zęby, aby uniemożliwić im gryzienie, które spędzają w odosobnieniu całe tygodnie, jednak rodzice i opiekunowie boją się powiadomić nas o tym.
Niektórzy rodzice sądzą, że takie postępowanie jest właściwe, ponieważ tak powiedzieli im profesjonaliści (którzy też tak uważają). Bywa również, że bezradni rodzice wierzą, że ich dzieci zostaną wyłączone spod opieki, jeśli zgłoszą oni maltretowanie. Zgadzamy się, że decyzja o zgłoszeniu jest trudna. Dopóki jednak prawodawcy nie będą przekonani, że tak okrutne traktowanie jest powszechne, a także, iż istnieją inne, skuteczniejsze i bezpieczne środki – nie podejmą żadnych kroków dla przeciwdziałania maltretowaniu osób z autyzmem, czy też w jakikolwiek inny sposób niepełnosprawnych.
Jeśli wiesz o konkretnych przypadkach stosowania takich praktyk; jeśli masz wycinki z gazet sprawozdania sądowe, własne doświadczenia lub podejrzenia – powinieneś poinformować nas o tym jak najszybciej. Najlepiej już teraz. Gwarantujemy zachowanie anonimowości, chyba że otrzymamy wyraźne zezwolenie na ujawnienie danych.

Źródło: Pat Matthews, Irish Society for Autism. Campaigh Against Prohibited Procedures LINK 25 (1999), Tłumaczenie: Paweł Pasznicki
(Impuls Krakowski, Kwartalnik Informacyjny Krakowskiego Oddziału KTA, Nr.20, Kraków 1999)